Po oderwaniu się od Hiszpanii, przeważnie kalwińska Republika Holenderska wydała na świat jednego rzeźbiarza o międzynarodowej renomie, Hendricka de Keysera (1565–1621). Był także głównym architektem Amsterdamu i twórcą najważniejszych kościołów i pomników. Jego najsłynniejszym dziełem rzeźbiarskim jest grobowiec Wilhelma Cichego (1614–1622) w Nieuwe Kerk w Delft. Grobowiec został wyrzeźbiony z marmuru, pierwotnie czarnego, ale obecnie białego, z posągami z brązu przedstawiającymi Wilhelma Cichego, Chwałę u jego stóp i cztery Cnoty Kardynalne w rogach. Ponieważ Kościół był kalwiński, postacie kobiece Cnót Kardynalnych były całkowicie ubrane od stóp do głów.[23]
Ważną rolę w upowszechnieniu rzeźby barokowej w Republice Holenderskiej odegrali uczniowie i pomocnicy flamandzkiego rzeźbiarza Artusa Quellina Starszego, który od 1650 roku przez piętnaście lat pracował przy nowym ratuszu w Amsterdamie. Ten projekt budowlany, obecnie nazywany Pałacem Królewskim na Zaporze, a w szczególności marmurowe dekoracje, które wykonał on i jego warsztat, stał się przykładem dla innych budynków w Amsterdamie. Wielu flamandzkich rzeźbiarzy, którzy dołączyli do Quellinusa, aby pracować nad tym projektem, wywarło istotny wpływ na holenderską rzeźbę barokową. Należą do nich Rombout Verhulst, który stał się czołowym rzeźbiarzem marmurowych pomników, w tym pomników nagrobnych, figur ogrodowych i portretów.[24]
Innymi rzeźbiarzami flamandzkimi, którzy przyczynili się do powstania rzeźby barokowej w Republice Holenderskiej, byli Jan Claudius de Cock, Jan Baptist Xavery, Pieter Xavery, Bartholomeus Eggers i Francis van Bossuit. Część z nich kształciła lokalnych rzeźbiarzy. Na przykład holenderski rzeźbiarz Johannes Ebbelaer (ok. 1666-1706) prawdopodobnie uczył się u Rombouta Verhulsta, Pietera Xavery'ego i Francisa van Bossuita.[25] Uważa się, że Van Bossuit był także mistrzem Ignatiusa van Logterena. Van Logteren i jego syn Jan van Logteren pozostawili ważny ślad na całej XVIII-wiecznej architekturze i dekoracji fasad Amsterdamu. Ich dzieło stanowi ostatni szczyt późnego baroku i pierwszy rokokowy styl w rzeźbie w Republice Holenderskiej.
Czas publikacji: 18 sierpnia 2022 r